“Katër i Radës” opera e porositur nga Bienalja e Venecias mbrëmjen e 10 shtatorit në Tiranë. Vepra me muzikë nga Admir Shkurtaj ka bërë bashkë për realizimin e saj artistët shqiptarë, por dhe ata italianë. E prodhuar nga Cantieri Teatrali Koreja -Leçe, opera ka qenë e porositur nga Bienalja e Venecias. Nga koha kur është prodhuar, kjo opera është dhënë në dhjetëra festivale të rëndësishme evropiane, përfshi edhe në festivalin e mirënjohur MESS të Sarajevës. Kjo vepër është e fortë për mesazhet që përcjell, dhe në datën 6 shtator ishte në teatrin “Migjeni” në qytetin e Shkodrës. Më datë 8 shtator në Prishtinë dhe më datë 10 për publikun në Tiranë te amfiteatri i liqenit. Muzika nga Admir Shkurtaj dhe libreti Alessandro Leogrande (marrë nga romani -reportazh “Fundosja e Anijes”, Feltrinelli 2011). Vepra në skenë realizuar nga regjisori Salvatore Tramacere nën drejtimin e artistit Admir Shkurtaj. Një anije e vogël shqiptare, e tejmbushur me burra, gra e fëmijë, fundoset në mars të vitit 1997 pranë brigjeve italiane. Katër i Radës është përpjekja, nëpërmjet muzikës, për të çliruar universin njerëzor të atyre që përjetuan njërën nga shumë tragjeditë e Mesdheut. Shkrimtari Alessandro Leogrande, i mirënjohur në Italinë fqinje si shkrimtar “rebel” që ngrihet kundër sistemit dhe shtetit të vet, kur shikon se ai, pra shteti i tij, është i padrejtë qoftë edhe me të huajt, i ngacmuar fuqishëm nga tragjedia e Marsit të vitit 1997, e mbiquajtur si tragjedia e Otrantos, u ul e shkroi një dramë me titull “Katër i Radës”- “Il Nauragio”. Leogrande ka shkruar disa libra, madje edhe një libër për refugjatët afrikanë etj. Në libretin e tij autori Alessandro Leogrande shkruan se “Katër i Radës” nuk është veç një operë e kujtesës. “Është një përpjekje, që përmes muzikës, të shkarkohet universi i njeriut i cili shkoi për të takuar një nga shumë tragjeditë e Mesdheut: atë të një anijeje të vogël të stërmbushur me burra, gra dhe fëmijë, që u fundos, në mars të vitit 1997 në bregdet të Italisë”, shprehet Alessandro Leogrande në libretin e tij. Sipas tij, në aktin e vetëm bëhen bashkë të mbyturit e të shpëtuarit, ata që mbijetuan e ata që humbën, zërat e mendimet e tyre e, mbi të gjitha, udhëtimi i tyre drejt errësirës, plot ankth e dëshira të pakta, ëndrra e frikëra, përhumbje, shfaqje, përkujtime të papritura.
