Janusz Bugajski: A është Bjellorusia e ardhmja e Rusisë?

0
351

Revolta popullore dhe rënia e dhunshme e shtetit në Bjellorusi, pas zgjedhjeve kombëtare duket t’i paraprijë të ardhmes së Rusisë. Qeveria bjelloruse e Presidentit Aleksander Lukashenko është quajtur gabimisht “diktatura e fundit e Europës”. Në fakt, ky titull i përket regjimit të Vladimir Putin, rrëzimi i të cilit mund të dëshmohet (të jetë) shumë më i dhunshëm dhe shkatërrues ndërkombëtarisht, sesa ai i Lukashenko.

Edhe pse Lukashenko deklaroi fitoren në zgjedhjet e së dielës së kaluar, ditët e tij duken të jenë numëruara. Manipulimet masive në zgjedhje dhe shtypja e dhunshme e protestave paqësore nuk mund të mbështesin asnjë qeveri ku gjendja shpirtërore dhe vendosmëria e njerëzve të thjeshtë ka ndryshuar në mënyrë të ndjeshme. Edhe pse protestat në rrugë fillimisht mund të shtypen, kundërshtia popullore në rritje, përfshirë grevat e punëtorëve dhe bojkotet e publikut mund ta bëjnë Bjellorusinë të paqeverisshme. Në një moment të caktuar, elementet e forcave të sigurisë mund të arrijnë në përfundimin, se për të qetësuar popullin Lukashenko duhet të zëvendësohet.

Vetë Moska mund të përfshihet nga afër në zgjedhjen e një pasardhësi pro-Putin ose në parandalimin e emërimit të një administrate që anon nga perëndimi e që do ta nxirrte Bjellorusinë nga orbita e Rusisë. Por, sa më e thellë që Putini të ndërhyjë në politikën bjelloruse aq më shumë do t’i duhet të kujdeset për veten përballë trazirave në rritje, në vetë Rusinë. Zëvendësimi i Lukashenko si rezultat i presionit të opinionit publik mund të kthehet në një model për rrëzimin e Putinit vetë.

Edhe më shumë sesa Bjellorusia, Federata Ruse është një shtet i dështuar, dobësitë e të cilit po dalin në sipërfaqe nga disa kriza të njëkohshme, përfshirë çmimet e ulëta të naftës, ekonominë e tkurrur, pandeminë e shfrenuar, mbështetjen në rënie për qeverinë qendrore dhe trazirat rajonale në rritje. Ka një mosbesim në thellim ndaj qeverisjes së Moskës, rezistencë popullore në përshkallëzim ndaj politikave të qeverisë dhe një mungesë besimi po në rritje ndaj propagandës shtetërore me burimet alternativë të informacionit të arritshme.

Aftësia e regjimit për ta ndrydhur rezistencën përmes shtypjes së masave do të testohet në javët e ardhshme, me zgjedhjet lokale që duhet të zhvillohen më 13 shtator në 18 rajone federale. Trazirat në Rusi mund të jenë më të paparashikueshme sesa (ato) në Bjellorusi për shkak të përmasave dhe diversitetit të vendit dhe perspektivës tmerrësisht (të lartë) për disa revolta të njëkohshme. Kundërshtimi i hapur ndaj vendimeve jopopullore tashmë ka marrë formë masive në një numër në rritje rajonesh dhe qytetesh, përfshirë Lindjen e Largët, Veriun e Rusisë dhe Kaukazin e Veriut të paqendrueshëm.

Revolta është ngjitëse dhe e përshkallëzueshme. Pakënaqësia e përhapur gjerësisht nga se si u menaxhua pandemia nga Kremlini ka përkeqësuar indinjatën rreth një sërë politikash qeveritare. Një sondazh i opinionit publik i ndërmarrë nga Qendra e pavarur Levada në Moskë ka treguar se pothuajse gjysma e rusëve i mbështesin protestat e mëdha në qytetin e Lindjes së Largët të Kabarovskit, ndërsa vetëm 17% i kundërshtojnë, dhe se një e treta (do të ishin të gatshëm të organizonin protesta të ngjashme në rajonet e tyre. Në të njëjtën kohë, besimi i popullit te Putini ka rënë në nivelin më të ulët të të gjitha kohërave, 25%.

Skenarë të ndryshëm trazirash janë të mundshëm, përfshi një luftë për pushtet në Moskë, përshkallëzimin e konflikteve midis Kremlinit dhe qeverive rajonale, ose një prishje e kontrollit qendror në disa pjesë të vendit sqë mund të shkaktojnë një shpërthim politik ose edhe kolaps të dhunshëm. Reagimet e qeverisë ndaj trazirave sociale gjithashtu mund të përshpejtojnë rezistencën e popullit. Për të parandaluar copëtimin e shtetit, Putini mund të provojë masa qetësuese të ndryshme, si sigurimi i përfitimeve ekonomike dhe oferta të decentralizimit administrativ për qendrat rajonale kryesore. Ose ai mund të ndërmarrë shtypje selektive ndaj protestave të caktuara apo edhe një goditje masive në një ose më shumë rajone.

Sidoqoftë, secila prej këtyre masave mund të këtë ndikim të kundërt. Përfitimet ekonomike selektive mund të provokojnë pakënaqësi në rajone të tjera teksa përllogarisin se kundërshtimi i hapur i politikave të Kremlinit do të rrisë fondet e shtetit. Lëshimet politike për udhëheqësit lokalë mund të inkurajojnë qeveritarët të veprojnë më në mënyrë më të pavarur dhe të kërkojnë autonomi më përfshirëse. Një shumicë mosmarrëveshjesh mbi territorin, etno-kombësitë dhe burimet janë gjithashtu të prekshme në mbarë federatën e padobishme. Konflikte të tilla mund t’i bëjnë disa rajone gjithnjë e më të paqeverishshme dhe të përshpejtojnë revolta të hapura kundër Moskës.

Shtypja selektive gjithashtu mund të rezultojë joefektive apo edhe përshkallëzuese dhe të shkaktojë rezistencë më të gjerë. Mundësitë e regjimit për të ndërmarrë shtypjen e popullit në të gjithë vendin ose edhe në disa rajone njëkohësisht mund të rezultojnë të pamjaftueshme. Në të vërtetë, mosbesueshmëria e organeve të sigurisë rajonale në eliminimin e demonstratave masive në rrugë mund të shkaktojë trazira të mëtejshme, siç u dëshmua në Kabarovsk.

Teksa monitorojnë nga afër Bjellorusinë dhe dekurajojnë dhunën e mëtejshme shtetërore, politikëbërësit e SHBA dhe BE-së duhet të fillojnë të përgatiten për pikën e nxehtë potencialisht shumë më shkatërruese që është Rusia. Asnjë diktaturë nuk është e përjetshme dhe për të arritur një perandori jashtë në Bjellorusi, Ukrainë, Gjeorgji dhe Moldavi, perandoria e brendshme e Moskës së shpejti mund të fillojë të thërrmohet.

Dita82, Albania
IS BELARUS RUSSIA’S FUTURE?
Janusz Bugajski, 14 August 2020

The public revolt and violent state crackdown in Belarusfollowing national elections looks like a harbinger of Russia’s future. The Belarusian government of President Alexander Lukashenka has been misnamed as the “last dictatorship in Europe.” In fact, that title belongs to the regime of Vladimir Putin, whose downfall could prove much more violent and internationally disruptive than that of Lukashenka.

Although Lukashenka claimed victory in last Sunday’s elections, his days appear numbered. Massive election fraud and the violent crushing of peaceful protests cannot sustain any government where the mood and determination of ordinary people has dramatically shifted. Even though street protests can be crushed initially, growing public opposition, including workers strikes and public boycotts can make Belarus ungovernable. At some point, elements of the security forces may conclude that Lukashenka needs to be replaced to pacify the population.

Moscow itself may become closely involved in choosing a pro-Putin successor or preventing the appointment of a Western-leaning administration that would take Belarus out of Russia’s orbit. But the deeper that Putin intervenes in Belarusian politics the more he will need to look over his shoulder at the growing turmoil in Russia itself. The replacement of Lukashenka as a result of public pressure could become a model for Putin’s own ouster.

Even more than Belarus, the Russian Federation is a failing state whose weaknesses are being exposed by several simultaneous crises, including low oil prices, a contracting economy, a rampant pandemic, declining support for the central government, and growing regional unrest. There is deepening distrust of Moscow’s governance, escalating public resistance to government policy, and growing disbelief in state propaganda with alternative sources of information available.

The regime’s ability to stifle resistance through mass repression will be tested in the coming weeks, with local elections due in 18 federal regions on September 13. Turmoil in Russia can be more unpredictable than in Belarus because of the country’s size and diversity and the daunting prospect of several simultaneous revolts. Open opposition to unpopular decisions hasalready assumed mass forms in a growing number of regions and cities, including in the Far East, Russia’s North, and the unstable North Caucasus.

Revolt is infectious and escalatory. Widespread discontent with the Kremlin’ handling of the pandemic has exacerbated indignation over a range of government policies. An opinion poll conducted by the independent Levada Centerin Moscow has indicated that almost half of Russians supported the huge protests in the Far Eastern city of Khabarovsk, while only 17% opposed, and a third would be willing to stage similar protests in their own regions. At the same time, public trust in Putin has fallen to an all-time low of 25%.

Various scenarios of turmoil are possible, including a power struggle in Moscow, escalating conflicts between the Kremlin and regional governments, or a breakdown of central controls in some parts of the country than may precipitate a political implosion or even violent collapse.Government reactions to social unrest can also acceleratepublic resistance. To avert state fragmentation, Putin could try variouspalliatives such asthe provision of economic benefits and offers of administrative decentralization to key regional centers. Or he could impose selective repression against specific protests or even a mass crackdown in one or more regions.

However, each of these measures could backfire. Selective economic benefits can provoke resentment in other regions amidst calculations that open opposition to Kremlin policy will increase state funding. Political concessions to local leaders could encourage governors to act more independently and push for more extensive autonomy. A plethora of territorial, ethno-national, and resource disputes are also evident throughout the unwieldy federation. Such conflicts could make some regions increasingly ungovernable andprecipitate open revolts against Moscow

Selective repression may also prove ineffective or even escalatory by sparking wider resistance. The regime’s capabilities to imposepublic repression across the country or even in several regions simultaneously may prove inadequate. Indeed, the unreliability of regional security organs in eliminating mass street demonstrations can engender further unrest, as witnessed in Khabarovsk.

While monitoring Belarus closely and discouraging further state violence, U.S. and EU policy makers must start preparing for the potentially much more devastating flashpoint that is Russia. No dictatorship is permanent and in reaching for an outer empire in Belarus, Ukraine, Georgia, and Moldova, Moscow’s inner empire can soon start to crumble.

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here