“Kjo i takon një banje publike, jo kapelës më të shenjtë në Romë.”
Kështu i tha Biagio da Cesena Papës ndërsa qëndronte përpara “Gjykimit të Fundit” të Mikelanxhelos.
Mikelanxhelo i dëgjoi të gjitha.
Nuk tha asnjë fjalë.
Thjesht mori penelin.
Të nesërmen, në Ferr kishte një fytyrë të re. Minosi—gjykatësi i të dënuarve—papritmas dukej fiks si Biagio. Me veshë gomari. Dhe me një gjarpër të mbështjellë rreth trupit, që e kafshonte midis këmbëve.
Biagio vrapoi te Papa Pali III dhe iu lut që ta hiqte.
Papa e pa pikturën, e pa Biagion dhe tha:
“Po të të kishte vendosur në Purgator, do të mund të të ndihmoja. Por mbi Ferrin nuk kam autoritet.”
Ishte viti 1541.
484 vjet më vonë, Biagio është ende aty. Ende në Ferr. Ende me veshë gomari. Dhe çdo vit, 6 milionë turistë hyjnë në Kapelën Sistine dhe shikojnë fyerjen më të egër në historinë e artit.
Mikelanxhelo ka kohë që ka ikur.
Hakmarrja e tij jo.