Duke ndjekur shembullin e Komandës së Operacioneve Speciale të SHBA-së, Izraeli ka zgjedhur gjithashtu një platformë ajrore “të qëndrueshme, të lehtë dhe të lehtë për t’u mirëmbajtur” si zgjidhje për patrullimet kufitare nga Gaza në Liban, ku kërkohet një prani e vazhdueshme ajrore, por “përgjimi supersonik” nuk është thelbësor, prandaj përdorimi i avionëve luftarakë reaktivë të Forcave Ajrore Izraelite nuk konsiderohet i nevojshëm; për këtë qëllim do të përdoret L3Harris “Blue Sky Warden”, një avion sulmues i lehtë me motor turbohelik, por i modifikuar posaçërisht nga izraelitët për të integruar sistemet e misionit, harduerin dhe softuerin ad hoc.
I përdorur fillimisht në sektorin bujqësor, ky lloj avioni konsiderohet një platformë e qëndrueshme, e lehtë dhe e lehtë për t’u mirëmbajtur. Blue Sky Warden nuk duhet të konsiderohet si një “zëvendësim për avionët luftarakë të gjeneratës së katërt dhe të pestë”, por si një burim fleksibël që i lejon IDF-së të monitorojë, të kapë dhe t’i përgjigjet llojeve të ndryshme të kërcënimeve, veçanërisht atyre “objektivave në ndryshim” që kanë ndikuar në kapitullin e fundit të konfliktit arabo-izraelit dhe janë vëzhguar dhe analizuar në operacionet e nisura kundër Hamasit, Huthit dhe Hezbollahit.
Forcat Mbrojtëse të Izraelit mund të mburren me epërsi strategjike për mijëra kilometra, por ato gjithashtu kanë nevojë për efikasitet përgjatë kufijve për të parandaluar sulme të ngjashme me ato të 7 tetorit. Sipas ekspertëve, suksesi “varet nga planifikimi i përpiktë i misionit dhe inteligjenca cilësore” që mund ta integrojë këtë aftësi të re.